Άντρη: Υποψιαζόμουν ότι μου είχε χτυπήσει την πόρτα, για 6 μήνες

"Κάποτε, ένας γιατρός μού είπε ότι το μόνο σίγουρο που έχουμε την ώρα που θα γεννηθούμε είναι ότι θα πεθάνουμε. Τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα είναι γήινα, στο χέρι μας είναι το πώς θα τα διαχειριστούμε", σημειώνει η Άντρη Χατζηφραγκίσκου. Και αυτό, λέει, ήταν που συνειδητοποίησε και η ίδια, μέσα από την περιπέτειά της, η οποία ξεκίνησε σε ηλικία 34 χρονών. Τότε, ήξερε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία της.

"Κινδύνευσα να χαρακτηριστώ κατά φαντασίαν ασθενής", θυμάται. "Μετά από αφόρητους πόνους στον αριστερό μαστό και μία-δύο σταγόνες ροζ υγρό, στον στηθόδεσμο, που μόνο εγώ είδα, άρχισα μία σειρά εξετάσεων (υπερήχους, μαστογραφία, αιματολογικές και κυτταρολογικές), σε διάφορους γιατρούς", συνεχίζει. Τα αποτελέσματα, κατά τους ειδικούς, δεν έδειχναν οποιαδήποτε κακοήθεια. Αλλά επέμεινε και έκανε βιοψία.

Μετά τη βιοψία, "ο γιατρός με φώναξε και είπε ότι δεν θα αγνοούσε ποτέ ξανά ασθενή που επιμένει ότι δεν είναι καλά. Είχα δίκαιο, ήταν προκαρκίνος μαστού. Πώς ένοιωσα; Ανακούφιση! Όσο και αν ακούγεται παράξενο. Ήξερα, πλέον, τι είχα. Είχε όνομα, και μπορούσα να το πολεμήσω. Ούτε στιγμή δεν ένοιωσα ότι θα άφηνα τον καρκίνο να με νικήσει. Εξάλλου, υποψιαζόμουν ότι μου έχει χτυπήσει την πόρτα, για 6 μήνες".

Η Άντρη Χατζηφραγκίσκου με τον "άνθρωπό της".
Η Άντρη Χατζηφραγκίσκου με τον "άνθρωπό της".
"Ο φόβος ήταν στιγμιαίος, τον απέβαλα αμέσως", όπως μας λέει. "Ήξερα ότι είχα γύρω μου άτομα να με στηρίξουν και να μου δώσουν δύναμη να προχωρήσω". Παραδέχεται, όμως, ότι υπήρξαν δύο περιπτώσεις που ένοιωσε αδύναμη. Η πρώτη, όταν ο γιατρός τις εξηγούσε τις επιλογές που είχε. "Ακούγοντας, μπροστά μου περνούσαν τα πρόσωπα των γιων μου, που ήταν τότε 12, 9 και 5 ετών. Ήθελα να τους δω να μεγαλώνουν. Εκείνη τη στιγμή, μόνο εκείνο ήθελα".

Η δεύτερη, λίγα χρόνια αργότερα. "Απογοητεύτηκα όταν έχασα τον πατέρα μου με καρκίνο, τέσσερα χρόνια μετά τη δική μου περιπέτεια, εκεί που είχα πιστέψει ότι ο καρκίνος δεν είναι πάντα θάνατος. Τότε, πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου, για να με πείσω ξανά. Ήταν η μόνη φορά που παρολίγον να αφήσω να με νικήσει, η μόνη φορά που είχα αμφιβολίες και ένοιωσα την ανάγκη να πιαστώ από κάπου για να συνεχίσω".

Η Άντρη, τέσσερις μέρες μετά την τελική διάγνωση, υποβλήθηκε σε μαστεκτομή και αφαίρεση αδένων. "Στην ατυχία μου ένοιωθα το πιο τυχερό πλάσμα του κόσμου. Λόγω του ότι αφαίρεσα ολόκληρο το μαστό, δεν χρειάστηκε να υποβληθώ σε χημειοθεραπεία". Ακολούθησε φαρμακευτική αγωγή. Οι κλινικές και εργαστηριακές εξετάσεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Πρώτα κάθε μήνα, μετά κάθε τρίμηνο, και τα τελευταία 12 χρόνια, κάθε εξάμηνο. Ευτυχώς, όλες καθαρές.

Εφτά χρόνια μετά, αφού πρώτα στο μυαλό της ήταν "μόνο η επιβίωση", ήρθε η ώρα της αποκατάστασης του μαστού. "Η πιο δύσκολη περίοδος. Αμφιταλαντεύτηκα. Ήθελα να το κάνω; Θα ήταν αισθητικά ωραίο το αποτέλεσμα; Ευτυχώς, σε όλη τη διαδρομή, όχι μόνο στην αποκατάσταση, βρήκα όλη τη συμπαράσταση που ήθελα, στα πρόσωπα των γιατρών και του ιατρικού προσωπικού, που ασχολήθηκαν με εμένα. Τελικά, μετάνιωσα που δεν το έκανα νωρίτερα!".

Ρωτήσαμε την Άντρη από που αντλεί δύναμη, όλα αυτά τα χρόνια. "Η πραγματική πηγή δύναμης μου ήταν η αγάπη που έχω γύρω μου. Κάποτε ρωτήθηκα αν ο Θεός ήταν Εκείνος που με βοήθησε. Απάντησα, ότι στηρίχθηκα στην πίστη μου αλλά πιο πολύ με βοήθησε ο δικός μου θεός, ο άνθρωπός μου, αυτός που ποτέ δεν μου άφησε το χέρι. Άσχετα με το πώς συμπεριφερόμουν, πώς αντιδρούσα, με έκανε να νιώθω γυναίκα, όταν εγώ ένοιωθα ότι κάτι μου έλειπε, με κρατούσε αγκαλιά τα βράδια που δεν με έπαιρνε ο ύπνος, ήταν και είναι πάντα εκεί". ...http://www.pathfinder.gr/stories/3322943/karkinos-toy-mastoy-dyo-gynaikes-moirazontai-thn-istoria-toys