ΔΕΝ ΕΠΕΣΑ............

Αληθινή αγάπη είναι η ήττα του «εγώ» και η επικράτηση του «εμείς».
.....αγάπη είναι αυτή που ποτέ δεν μπορείς να την μετρήσεις....

Είναι αυτές οι στιγμές...που ζω μαζί σου τόσο όμορφες....
τόσο...τόσο μοναδικές για μένα...στιγμές του ονείρου..
στιγμές που λες και βγήκαν μέσα από ένα παραμύθι...
κι ήρθαν να μ`ανταμώσουν...
Είναι αυτό το φως που βγαίνει από τα...ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ...
και με οδηγεί...στα μονοπάτια της ΑΓΑΠΗΣ...
σε αυτά τα μονοπάτια που δεν έτυχε να βρεθώ ξανά...
Είναι κάτι μαγικό αυτό που ζω ΜΑΖΙ ΣΟΥ...
εύχομαι να μη τελειώσει....ΠΟΤΕ...!!!!!!

ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ....ΖΩΗ ΜΟΥ.....

Οι στιγμές μαζί σου ελάχιστες... Σχεδόν ανύπαρκτες ... Νιώθω σαν όλα να μας κυνηγάνε... Δυστυχώς για μας ο χρόνος πάντα ήταν ελάχιστος και η απόσταση κάτι το αναπόφευκτο ...Δεν σε νιώθω κοντά μου όμως και αυτό με φοβίζει... Δεν ανταποκρίνεσαι πια στα σ' αγαπώ μου και κάθε φορά τρέμω ... Είσαι εδώ αλλά απών ... Τα σ' αγαπώ σου πιο απών και απ' το απών...

"...ποτε δεν θα μου πεις την αληθεια ...μα μην ξεχνας οτι γι αυτην ζω και πριν φυγω για το μεγαλο μου ταξιδι ...θα ηθελα να σ ακουσω να το λες ...πριν ειναι πολυ αργα ...γιατι η ψυχη ειναι παντα εκει που χαμογελα ...και οχι εκει που προσποιειται..." (D.D)

...πες μου κατι ...κατι δικο μας ...δωσε μου λιγη ...λιγη ακομη ζωη ...στις λεξεις σου μεσα κρατας,την ψυχη μου ...δωστης λιγακι πριν τρελαθει ...μιλα μου χωρις να σ ακουω ...,αγγιξε με χωρις να σαι εδω ..φιλα με εκει που κανεις και λιωνω ...και ασε με να σβησω με κινησεις της φυσης με εσενα οδηγο .....για τον ερωτα που πινω και μεθω ...να σουν για μια φορα εδω μαζι σου παλι να χαθω ...μεσα στη ζαλη σου και στο γελακι σου αυτο το τοσο μοναδικο ...μα τετοιες σκεψεις κανουν μονο οι τρελοι ...εγω μια μικρη ...η μικρη σου ...ειμαι τρελη ... (D.D)

...ξερω που ζω ...
μα εχω ξεχασει την διαδρομη ...
σε ευχαριστω που μου δειχνεις καποια μονοπατια ...
ζω μεσα απ αυτα ...
μην μ αφησεις εδω...
μ ακους ;θελω να θυμηθω την δρομο πριν σ αγγιξω ...
Το χεις εικονα ...;

..φευγω ...φευγω ...ισως ετσι γυρισεις ..εστω για μια φορα να νιωσω πως με αναζητας απεγνωσμενα ...γιατι την αγαπη πρεπει τελικα να την ελευθερωνεις πραγματικα ..και οχι να την κρατας μεσα σου φυλακισμενη ...
θελω να νιωσω το χαδι σου ..
και οχι πια την αναγκη γι αυτο ..
αλλα το ριγος του αγγιγματος στην πραγματικη του μορφη ..
πρεπει να φυγω ...πρεπει να φυγω πραγματικα ...(D.D) 
γιατι το τελος ειχε ηδη γραφτει.....αλλα αργησε η αναγνωση 

Θέλω να ξεχάσω #ματιαμου γίνεται??? 
Το είχε σκεφτεί πολλές φορές, και είχε αναρωτηθεί άλλες τόσες αν τελικά αξίζει να θυμόμαστε όλα όσα ζήσαμε, όλες τις αναμνήσεις μας, καλές ή άσχημες, γιατί αυτή είναι η ζωή μας άλλωστε. Και κατέληξε τελικά στο συμπέρασμα, πως ναι εμείς επιλέγουμε τι θα κρατήσουμε και τι όχι. Και φυσικά τίποτα δεν σβήνεται, γιατί είπαμε τα συναισθήματά μας δεν τα ελέγχουμε παρά μόνο τις πράξεις μας. Μα το να επιλέγεις τι θα κρατήσεις να θυμάσαι και να σε κάνει να χαμογελάς, είναι πλέον δική σου υπόθεση, δική σου επιλογή. Για τα άλλα, υπάρχει ένα ντουλάπι της ψυχής μας, που το σκουριασμένο κλειδί του το κρατάμε μόνο εμείς και κανείς άλλος. Σπάνια το δανείζουμε έως ποτέ, και καλό είναι τελικά να μένει μόνο στα δικά μας χέρια.
Κλείδωσε λοιπόν εκεί μέσα ότι σε πόνεσε, ότι σε πίκρανε, και ότι μαύρισε την ψυχή σου. Μην το ανοίξεις ποτέ, γιατί θα ξεφύγουν θύελλες…και άνεμοι ζόρικοι που θα σε παρασύρουν ξανά και ξανά σε μονοπάτια δύσβατα, χωρίς να υπάρχει λόγος να τα ξαναδιαβείς.
Γέμισε λοιπόν την ψυχούλα σου μόνο με ότι σε έκανε να αγαπήσεις πολύ και σου προσέφερε χαμόγελα και όχι δάκρυα. Μόνο έτσι γαληνεύει η ψυχή… (D.P)

(για φίλους/ες της παρεας που δεν βαριούνται να διαβάζουν

-Αλίμονο, είναι δυνατόν ποτέ να πνίγει και να σκοτώνει η αγάπη, με όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται, είτε με λόγια είτε με πράξεις???
-
« Έγραφε κι εκείνος κι ας μην το είχε εκμυστηρευθεί σε κανέναν πέραν του εαυτού του. Ήταν καλός στην πένα όσο και στα λόγια, όσο και στις συμβουλές που έδινε κατά καιρούς στους άλλους, βοηθώντας τους να λύνουν τα προβλήματά τους. Δεν προτιμούσε όμως το άρωμα της λευκής σελίδας και τη γοητεία που έχει το να τη γεμίζεις με λόγια δικά σου. Προτιμούσε να γράφει σε άσχετες σελίδες του διαδικτύου, ελπίζοντας πως κανένας δεν θα ανακάλυπτε το μυστικό του…Μόνο εκεί άδειαζε την ψυχή του.
Και το μόνο που τελικά κατάφερε να γράψει και να εκφράσει μετά απ΄όλα αυτά τι ήταν? Ο φόβος του μήπως η αγάπη του την έπνιγε, την τρόμαζε κι έφευγε για πάντα απ΄τη ζωή του.
Αλίμονο, είναι δυνατόν ποτέ να πνίγει και να σκοτώνει η αγάπη, με όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται, είτε με λόγια είτε με πράξεις???
Αυτό τουλάχιστον άφησε να εννοηθεί…
Όχι!!! και πάλι λάθος έκανε με τα συμπεράσματα που έβγαζε ή που ήθελε να βγάζει κατά βάθος, γιατί την αλήθεια, ναι, την ήξερε
Αυτό που τη σκότωνε ήταν η αιώνια σιωπή του, τα αμέτρητα προβλήματα που της φόρτωνε συνεχώς, μην αφήνοντάς την να αναπνεύσει…Γιατί ουσιαστικά εκείνη δεν ήταν τίποτε άλλο γι αυτόν, πέρα από ένα αποκούμπι στις καταιγίδες της ψυχής του, όπου πάνω του την άδειαζε ελπίζοντας για τη λύτρωση!!!
Κι εκείνη δεν ήταν Θεός, άνθρωπος ήταν με αντοχές, που τελικά έσπασε και διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια.
Και τότε τι έμελλε πια να κάνει??? Το μόνο που θα έσωζε και τους δυο από αυτή την παρανοϊκή αγάπη. Να φύγει για πάντα από τη ζωή του. Αυτό που ουσιαστικά της φώναζε χρόνια τώρα με τις πράξεις του, όσο κι αν το φοβόταν ο ίδιος.
Και αυτό έκανε, έφυγε χωρίς λόγια, χωρίς αντίο, χωρίς κλάματα πια. Έφυγε αποχαιρετώντας τον με τη σιωπή που αυτός της έμαθε, γιατί ήταν το μόνο που μπορούσε να καταλάβει. Μόνο η σιωπή που πάντα επέλεγε κι εκείνος…» (D.P)

ΒΑΡΙΕΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ
Πώς να αντέξεις τις αλυσίδες να βαραίνουν τα πόδια σου;
Πώς να αντέξεις το βιασμό της ψυχής σου, όταν πενήντα χρόνια πάλευες για την ελευθερία; 
Όταν πενήντα χρόνια ποθούσες να πατάς γερά στα πόδια σου;
Όταν πενήντα χρόνια δεν τόλμησες εσύ να φυλακίσεις ποτέ κανέναν;
Φταίει το ότι όλο αυτό πηγάζει από αιώνια, τρομακτική αγάπη;
Φταίει το ότι όλο αυτό προέρχεται από το φόβο της απώλειάς σου;
Τι φταίει τελικά για όλα αυτά που περνάς;
Κανείς δεν φταίει…
Μήτε αυτή που παλεύει χρόνια με την αρρώστια της, μήτε αυτός που κουράστηκε τριάντα χρόνια να είναι δίπλα της
Σαράντα μέρες δύσκολες.
Σαράντα μέρες βασανιστικές.
Σαράντα μέρες βιασμού σώματος και ψυχής.
Και ήρθε στιγμή που πνίγηκες από την ίδια την αγάπη.
Πνίγηκες από το ίδιο το ενδιαφέρον.
Πνίγηκες από την ίδια τη φροντίδα.
Όλα αυτά κατάντησαν βασανιστικά, ώστε να εξαντλήσουν και τον ίδιο το δυνάστη σου…
Έλεος πια!!!!!! Αφήστε την μόνη.
Αφήστε την να τα βγάλει πέρα μόνη της.
Γιατί η ίδια η Αγάπη ξέρει και μπορεί να βγάλει πέρα μόνη της.
Περπατά μόνη κι ελεύθερη πια…
Ελεύθερη από τις αλυσίδες που ήρθε η ώρα να σπάσει…
Να σπάσει και να φύγει μακριά πετώντας…
(Made by Dimitra.P)

"Γιατί τώρα πια κατέβασες ρολά και τα μαύρισες όλα γύρω σου??? Τι έγινε ξαφνικά και όλα γκρεμίστηκαν γύρω σου και έχασες τον κόσμο??? Για ποιον άραγε τόσο πένθος, τόσο μαύρο................Τι είναι αυτό άραγε που είχε τόσο μεγάλη σημασία για σένα, που αγάπησες τόσο πολύ, ώστε τώρα να βάλεις ένα μαύρο πέπλο ολόγυρα σου??????? Κι αν ήταν τόσο σημαντικό ΓΙΑΤΊ το άφησες να φύγει??? ΓΙΑΤΙ??????????" (D.P)

((γιατι μαθαμε να διωχνουμε** οτι μας δινει ζωη))

Όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά, αυτό που επιδιώκεις δεν είναι να τον κερδίσεις, να τον κάνεις κτήμα σου, είναι να βάλεις ένα λιθαράκι, να τον βοηθήσεις να παλέψει με τις χίμαιρες του, να γαληνέψει την ψυχή του..............γιατί κανείς δεν είναι κανενός και καθένας μας ανήκει στον εαυτό του και μόνο.........(D.P-5/7/14)

ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑ ΛΕΜΕΕΕΕΕ

ΚΑΦΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ
ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΦΕΔΑΚΙ ΜΑΣ.. 
ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑ

Μην προσπαθήσεις ποτέ να ανεβάσεις σε ένα ψηλό βάθρο ανθρώπους που φοβούνται τα ύψη, όσο κι αν τους βοηθήσεις να σταθούν στην κορυφή, κάποια στιγμή θα πέσουν, γιατί δεν έχουν τη δύναμη να σταθούν τόσο ψηλά, γιατί προτιμούν μόνο τα χαμηλά και τα μέτρια που μπορούν να διαχειρισθούν……..γιατί τελικά ο κάθε άνθρωπος είναι οι επιλογές του……(D.P-5/7/14)

ΚΑΝΟΝΑΣ..........
.............................ΓΕΓΟΝΟΣ!!!

(ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΣΤΟ F/B)