"Περασα χθες βραδυ εξω απο το σπιτι σου και σταθηκα....ειπα να χτυπησω λιγο να μιλησουμε, μα ντραπικα...περασε ο καιρος κι ισως δε θυμασαι...ισως καποιον αλλη/ον ν αγαπας...δε θα σ ενοχλησω μη φοβασαι...αφησα ενα δακρυ μου στη πορτα σου και γραψα στο τζαμι σου συγγνωμμη για ολα αυτα που με κρατανε χωρια σου κι οχι γιατι σ αγαπαω ακομη...!!!"

Πως ενα μηνυμα μπορει να σου φτιαξει την ημερα ...ειχες καιρο να φανεις στα ονειρα μου ...

(11/2/14)

για τα πιο ομορφα ματακια που εχω γνωρισει...ματια γλυκα,αληθινα!!!
σ αγαπω γι αυτο που εισαι...σ αγαπω με ολο μου το ειναι!!!εισαι οτι πιο αληθινο εχω γνωρισει και εχω αγαπησει!!!αυτα τα ματια σου κρυβουν πολυ καλα τον πονο και ομως εγω μπορω και τον βλεπω!πονας ψυχη μ και ας μην το λες...εγω θα ειμαι παντα εδω για να σου γιατρευω τις πληγες!!σε ευχαριστω που υπαρχεις στην ζωη μου!!μην φυγεις ποτε!!! αφιερωμενο στα πιο ομορφα καστανα ματακια!!! ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΚΥΤΤΑΡΟ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ Σ ΑΓΑΠΩ!!! Β.Ζ

να σε ψάχνω...τα χνάρια σου να αναζητώ...την κάθε μέρα...από το χάραμα στο σούρουπο...να με θαμπώνουν το πρωί του ήλιου οι κόρες με την ομορφιά τους και το βράδυ τα άστρα να με νανουρίζουν...και ο γλυκής ο ύπνος να σε στέλνει τις νυχτιές...να με φιλάς,να στέκεις στο προσκέφαλο...και εγώ να γελώ στον ύπνο μου...μην θέλοντας ν'αφήσω τ'όνειρο...μη θέλοντας να φύγεις...

Δημήτρης Κουμπάρος

Σ ..ε περιμενα μια ζωη
Α ...ναρωτιομουν θα ρθει ,δεν θα ρθει ,και ξαφνου με
Γ....εμισες με καθε φιλι 
Α...ναρωτιομουν αν ονειρο ζω......Π....ερασαμε τοσα μα φτασαμε ως εδω...σαν την 
Ω ...ραια κοιμωμενη θα περιμενω να'ρθεις για να στο πω ...(D.D)

!!!!!!! ...... μπορώ να μείνω εκεί για ώρες, για μήνες, για χρόνια, ακίνητος, χαμένος να χαζεύω τον παράδεισο που όλοι ψάχνουμε σε λάθος μέρη να βρούμε... Θα αρνηθώ τις χαρές της παντοτινής φασαρίας, έχω βρει το δικό μου πίνακα ζωγραφικής και θέλω να μείνω εκεί μέσα του, γιατί λίγα πράγματα και στιγμές αξίζουν πραγματικά στη ζωή και αυτή η στιγμή που θα είσαι εκεί στην απόλυτη γαλήνη και ηρεμία του τοπίου δε θα σε νοιάζει τίποτα άλλο απλά μόνο αυτό που νοιώθεις! μη τη χαραμίσεις, απολαυσέ τη και ας νομίσεις ότι θα επαναληφθεί, είναι μοναδική απλά δε το εχεις καταλάβει ακόμη!!! ...ουφ με επιασε το ρομαντικό μου... τωρα μου μένει μόνο να βρω κάποια να μοιραστώ τη θέα!!!!!! (C.P)

...δεν γνωριζω πως ρεει η ηρωινη στο αιμα ...ξερω ομως πως κυλα η αγαπη ...την νιωθεις απο την πρωτη στιγμη ...γλυκαινεσαι απο το μουδιασμα που σου προκαλει ...αφηνεσαι ...πετας φτανεις ψηλα ...πολυ ψηλα ...πτησεις που σου διεγιρουν καθε σου κυτταρο ...και θες και αλλο ξανα και ξανα ...και ειναι αυτη που μπορει να σε ριξει κ τοσο χαμηλα ...να πονας ...να θες να φωναξεις δυνατα ,,,να τα σπασεις ολα να κλαψεις μεχρι που να μην βγαινει σταλα πια ...να θυμωσεις ...που δεν υπαρχεις πια ...και ξαφνικα νεκρικη σιγη ...ανασα βαθια ...ειναι μεσα σου εκει !σωπασε και πιες λιγο απ την πηγη ...σταγονα σταζει ...ρουφατη και αυτη ...θα βρεξει δεν βλεπεις ;;;θα ρθει δεν αργει ..κανε υπομονη η αγαπη ...για ολα μπορει ...δεν σ ακουσε ;;; σ αγαπω κ σημερα ...γιατι εσυ με οδηγεις ..... (D.D)

....μια λεξη ...και λιγες στιγμες μαζι σου μου αρκουν να σε κρατω ζωντανο στη ζωη μου ...μια τοσο μικρη απλη καθημερινη λεξη που ."ντυθηκε " απο σενα... αντηχει στα αυτια μου και με τελειωνει ...ΚΑΛΗΜΕΡΑ " κοριτσι μου ..." (D.D) 

...ματια θολα ...ματια υγρα ...ματια πονεμενα ...ματια που ελαμψαν και εσβησαν πριν αναγνωριστουν ...ματια αδικημενα ... Στα ματια σου τα ματια μου μας εφεραν σε τελμα ...και τωρα ευθυνομαι που δεν καταφερα να ελευθερωσω ακομα εμενα .... (D.D)

Αλλάζει η κοινωνία μας τελείως! Κάποτε, περιμέναμε πολλά από τους άλλους, και ίσως οι άλλοι να μας έδιναν κάτι. Για τους δικούς τους λόγους βέβαια! Κάποτε, θέλαμε σωτήρες, και αυτοί βρίσκονταν, έτοιμοι να μας σώσουν και νομίζαμε και εμείς ότι σωζόμασταν! Κάποτε, κάποιοι πραγματικοί σωτήρες θέλησαν να μας ανοίξουν τα μάτια, και εμείς είπαμε ότι μόνο εκείνοι ξέρουν και θα είμαστε βλάσφημοι αν νομίζουμε ότι μπορούμε μόνοι μας. Κάποτε, οι κοινωνίες μας ήταν αλλιώς! Τώρα αλλάζουν! Δεν υπάρχει κανείς για να σώσει κανένα. Γιατί ο δρόμος είναι του καθενός και η ευθύνη της ζωής του προσωπική! Και μένει ο καθένας μας να χαράξει την πορεία του μόνος του, πρωτότυπα, με όραμα, με πίστη, μακριά από καθιερωμένα και τετριμμένα, μακριά από πρέπει και συμβιβασμούς, με αγάπη στο έργο του με πάθος στα βήματά του και με το βλέμμα του πολεμιστή στη ματιά του! Αλλιώς, στο μονοπάτι που θα πάρει να ακολουθήσει, θα τρώει τη σκόνη αυτού που θα το χαράζει!

(Dimitris Nomikos)