ΞΥΛΙΝΗ ΣΙΩΠΗ

Σφράγισε τα χείλη της για σου μιλήσει…
Όσο κι αν προσπαθούσε διαφορετικά, δεν τα κατάφερνε.
Σφράγισες κι εσύ την ψυχή του για ν΄ακούσεις τα λόγια της.
Δίχως αναμονές γι΄αποτελέσματα.

Και κυλούσαν οι στίχοι ανάμεσά σας,
Και οι λέξεις χόρευαν τρελό χορό ,
Και οι καρδιές ράγιζαν από πόνο,
Και τα χείλη πνίγονταν από τη γεύση των δακρύων.

Κι αυτή παρακολουθούσε από μακρυά.
Έβλεπε κι άκουγε τον ξύλινο διάλογο,
Μέσα από την ξύλινη σιωπή,
Που σας ένωσε για πρώτη φορά όσο ποτέ.

Και οι σκέψεις πετάρισαν, και η ελπίδα αναθάρρησε,
Και η πένα ζωγράφιζε στο κίτρινο χαρτί,
Και το χαμόγελο ζωγράφισε στα χείλη της,
Και το αηδόνι άρχισε πάλι γλυκό τραγούδι (D.P)