-Αλίμονο, είναι δυνατόν ποτέ να πνίγει και να σκοτώνει η αγάπη, με όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται, είτε με λόγια είτε με πράξεις???
-
« Έγραφε κι εκείνος κι ας μην το είχε εκμυστηρευθεί σε κανέναν πέραν του εαυτού του. Ήταν καλός στην πένα όσο και στα λόγια, όσο και στις συμβουλές που έδινε κατά καιρούς στους άλλους, βοηθώντας τους να λύνουν τα προβλήματά τους. Δεν προτιμούσε όμως το άρωμα της λευκής σελίδας και τη γοητεία που έχει το να τη γεμίζεις με λόγια δικά σου. Προτιμούσε να γράφει σε άσχετες σελίδες του διαδικτύου, ελπίζοντας πως κανένας δεν θα ανακάλυπτε το μυστικό του…Μόνο εκεί άδειαζε την ψυχή του.
Και το μόνο που τελικά κατάφερε να γράψει και να εκφράσει μετά απ΄όλα αυτά τι ήταν? Ο φόβος του μήπως η αγάπη του την έπνιγε, την τρόμαζε κι έφευγε για πάντα απ΄τη ζωή του.
Αλίμονο, είναι δυνατόν ποτέ να πνίγει και να σκοτώνει η αγάπη, με όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται, είτε με λόγια είτε με πράξεις???
Αυτό τουλάχιστον άφησε να εννοηθεί…
Όχι!!! και πάλι λάθος έκανε με τα συμπεράσματα που έβγαζε ή που ήθελε να βγάζει κατά βάθος, γιατί την αλήθεια, ναι, την ήξερε
Αυτό που τη σκότωνε ήταν η αιώνια σιωπή του, τα αμέτρητα προβλήματα που της φόρτωνε συνεχώς, μην αφήνοντάς την να αναπνεύσει…Γιατί ουσιαστικά εκείνη δεν ήταν τίποτε άλλο γι αυτόν, πέρα από ένα αποκούμπι στις καταιγίδες της ψυχής του, όπου πάνω του την άδειαζε ελπίζοντας για τη λύτρωση!!!
Κι εκείνη δεν ήταν Θεός, άνθρωπος ήταν με αντοχές, που τελικά έσπασε και διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια.
Και τότε τι έμελλε πια να κάνει??? Το μόνο που θα έσωζε και τους δυο από αυτή την παρανοϊκή αγάπη. Να φύγει για πάντα από τη ζωή του. Αυτό που ουσιαστικά της φώναζε χρόνια τώρα με τις πράξεις του, όσο κι αν το φοβόταν ο ίδιος.
Και αυτό έκανε, έφυγε χωρίς λόγια, χωρίς αντίο, χωρίς κλάματα πια. Έφυγε αποχαιρετώντας τον με τη σιωπή που αυτός της έμαθε, γιατί ήταν το μόνο που μπορούσε να καταλάβει. Μόνο η σιωπή που πάντα επέλεγε κι εκείνος…» (D.P)